ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΦΑΣΕΩΝ ΩΣ ΜΕΣΟ ΔΙΑΘΕΜΑΤΙΚΗΣ-ΒΙΩΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ
Σύμφωνα με τον κύριο Λάκη Κουρετζή (2008), ο οποίος είναι ο πρώτος που δημιούργησε και καθιέρωσε μια δομημένη μέθοδο στην Ελλάδα, το Θεατρικό Παιχνίδι αποτελεί ένα μέσο ενεργοποίησης και απελευθέρωσης της φαντασίας του παιδιού.
Εδώ και αρκετά χρόνια, έχει ενταχθεί στην εκπαιδευτική διαδικασία, είτε ως μέρος της Αισθητικής Αγωγής είτε ως διδακτικό εργαλείο στα διάφορα μαθήματα. Η εφαρμογή του από την προσχολική αγωγή έως τις ανώτερες βαθμίδες εκπαίδευσης διευρύνει και αναδεικνύει όλες τις πλευρές της παιδαγωγικής πρακτικής καθώς μεταμορφώνει τη μαθησιακή δραστηριότητα, προσδίδοντας χαρακτηριστικά δημιουργικού μαθησιακού γίγνεσθαι (Κεφαλάκη. Μ, 2008).
Στην Ελλάδα πολλοί ειδικοί τονίζουν ότι μέσα από την εφαρμογή τέτοιων μεθόδων στη διδασκαλία των μαθημάτων προκύπτει η ενδυνάμωση και ο εμπλουτισμός της διδασκαλίας, η συνεργασία και η ενεργός συμμετοχή των μαθητών, αλλά και η αλλαγή στην επικοινωνιακή σχέση δάσκαλου–μαθητή (Γραμματάς.Θ,1997. σ.129), καθώς και η δυνατότητα αισθητικής διαμόρφωσης του μαθήματος, η συμβολή στην αποσαφήνιση, η κατανόηση- ανακάλυψη της γνώσης και η ανάπτυξη του κριτικού στοχασμού.
Η μέθοδος αυτή στηρίζεται σε τέσσερα επίπεδα: το ψυχολογικό, το κοινωνικό, το αισθητικό και το παιδευτικό (Κουρετζής.Λ,2008,σ.81). Χρησιμοποιεί ποικίλες τεχνικές και δομείται από τέσσερις φάσεις: της απελευθέρωσης, της αναπαραγωγής, του σκηνικού αυτοσχεδιασμού και της ανάλυσης. Κεντρικά σημεία της μεθόδου είναι η σωματική έκφραση, ο αυτοσχεδιασμός, η εκμετάλλευση του τυχαίου και το αυθόρμητο (Κουρετζής.Λ,2008,σ.347,348).
Μέσα από το θεατρικό παιχνίδι μπορούμε να φέρουμε το παιδί σε επαφή με τις τέχνες, καθότι το θεατρικό παιχνίδι εντάσσεται μέσα στο σύνολο της παιδαγωγικής πρακτικής και αποτελεί βασικό παράγοντα αισθητικής αγωγής και κοίτη όπου μπορούμε να συναντήσουμε όλες τις επιμέρους καλλιτεχνικές και πολιτισμικές δραστηριότητες του σχολείου, δίνοντας στο κάθε παιδί τη δυνατότητα να συνδεθεί με αυτό που ονομάζουμε πολιτισμό (Κουρετζής.Λ,2008,σ.308).
Το παιχνίδι είναι ένα μέσο οικείο για το παιδί και αποτελεί ένα τρόπο προσέγγισης του παιδιού με την τέχνη. Μόνο μέσω του παιχνιδιού το παιδί μπορεί να διοχετεύσει τη βαθιά παρόρμηση που έχει για εσωτερική έκφραση και συμμετοχή στα κοινά. Το παιδί παίζοντας ερμηνεύει κάποιο ρόλο και ερμηνεύοντας αυτό το ρόλο ανακαλύπτει καινούριους τρόπους έκφρασης και πληροφόρησης.
Μέσω του θεατρικού παιχνιδιού, το παιδί έχει τη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης, και μπορεί να ανακαλύπτει καινούριους τρόπους σχέσης και έκφρασης που το βοηθάνε να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του.
Αυτό που κάνει ξεχωριστό το θεατρικό παιχνίδι είναι ότι τις περισσότερες φορές το θέμα το καθορίζουν τα ίδια τα παιδιά. Στήνουν το σκηνικό, επιλέγουν το χώρο δράσης, μεταμφιέζονται και παίρνουν τους ρόλους που θέλουν. (Κουρετζής.Λ,2008)